De producten en diensten voor hardheidsmetingen van INNOVATEST zijn wereldwijd erkend en vertrouwd door wetenschappers, ingenieurs, laboratoria en de algemene metaal- en kunststofindustrie.
Er bestaan vier primaire standaardtestmethoden om de correlatie tussen hardheid en afdrukgrootte te karakteriseren: Brinell, Vickers, Knoop en Rockwell. Deze methoden zijn onderverdeeld in verschillende schalen, elk afgebakend door specifieke combinaties van toegepaste belasting en inslaggeometrie, voornamelijk voor praktische en kalibratiedoeleinden.
Vickers-hardheidsmeting
De Vickers-hardheidsmethode, bedacht door Smith en Sandland in 1924 bij Vickers Ltd, ontstond als alternatief voor de Brinell-techniek om de hardheid van materialen te bepalen. De Vickers-test staat bekend om zijn eenvoud en veelzijdigheid en onderscheidt zich doordat de berekeningen niet afhankelijk zijn van de grootte van het indrukobject. Hierdoor kan de test gebruikt worden op materialen over het gehele hardheidsspectrum. In feite meet de Vickers-hardheidsmeter de weerstand van een materiaal tegen plastische vervorming volgens een gestandaardiseerde procedure, vergelijkbaar met andere hardheidsmetingen.
De test is veelzijdig voor verschillende metalen en heeft een van de breedste hardheidsschalen. De resultaten van de test worden uitgedrukt in het Vickers-piramidegetal (HV) of diamant-piramidehardheid (DPH).
De sleutel tot de effectiviteit van de Vickers-hardheidsmeter is het ontwerp van het indrukobject. Het moet consistent geometrisch gelijke indrukken geven, duidelijke meetpunten behouden en bestand zijn tegen zelfvervorming. Een diamant in de vorm van een vierkante piramide voldoet uitstekend aan deze criteria.
Brinell-hardheidsmeting
De Brinell-hardheidsmethode werd in 1900 in Zweden ontwikkeld door Dr. Johan August Brinell en is een van de oudste en meest gebruikte hardheidsmeettechnieken. Bijzonder geschikt voor het bepalen van de hardheid van gietstukken en smeedstukken met grove korrelstructuren die ongeschikt zijn voor nauwkeurige Rockwell of Vickers-testen.
Met ongeveer 25 verschillende combinaties van kracht en kogel, bieden Brinell hardheidsmetingen mogelijkheden voor een breed scala aan metalen. Door de grootte van de kogel en de testkracht aan te passen volgens de afmetingen en het ontwerp van het monster, kunnen bijna alle metalen effectief getest worden met de Brinell-methode.
Bovendien zorgt het handhaven van een constante verhouding tussen kogelgrootte en testkracht voor nauwkeurigheid bij de overgang tussen Brinell-testcondities.
De resultaten van de Brinell-hardheidsmeter zijn van cruciaal belang in de industrie en dienen vaak als basis voor het accepteren van commerciële zendingen en kwaliteitscontrole. Deze resultaten kunnen ook inzicht verschaffen in andere metaaleigenschappen zoals vervormbaarheid, treksterkte en slijtvastheid.
Rockwell-hardheidsmeting
De Rockwell hardheidsmethode, gestandaardiseerd door ISO 6508 en ASTM E18, is wereldwijd de meest gebruikte techniek voor het bepalen van de hardheid van materialen en is toepasbaar op bijna alle metalen en, tot op zekere hoogte, kunststoffen. De methode kwantificeert de permanente diepte van de indruk als gevolg van een gespecificeerde kracht uitgeoefend door een aangewezen indruklichaam. Door de minimale voorbereiding van het monster is de Rockwell-test de eerste keuze voor snelle en eenvoudige hardheidsmetingen in verschillende industrieën wereldwijd. Een van de belangrijkste voordelen is de snelheid, omdat de hardheidswaarden onmiddellijk na de indrukking worden verkregen.
Het bepalen van de Rockwell-hardheid gebeurt in verschillende stappen. In eerste instantie wordt een voorbereidende testkracht toegepast, ook wel de kleine belasting of voorspanning genoemd. Vervolgens wordt er stapsgewijs een extra belasting aangebracht, die de hoofdbelasting wordt genoemd, totdat de totale vereiste testbelasting is bereikt. Dit proces wordt gevolgd door een terugkeer naar de initiële voorbereidende testkracht. De eerste kleine belasting stelt de nul- of referentiepositie vast. De grote belasting wordt dan aangebracht en gedurende een bepaalde tijd vastgehouden om elastisch herstel mogelijk te maken. Na het verwijderen van de grote belasting terwijl de kleine belasting nog steeds wordt gehandhaafd, wordt de afwijking van de nul- of referentiepositie beoordeeld, wat resulteert in de bepaling van de Rockwell-hardheidswaarde.
