De eerste stap is een activering van de onrijpe T-cellen tot volwassen cellen (Transductie) door contact met Antigeen Presenterende Cellen en co-stimulatiemoleculen. De activering blijkt uit de productie van Interleukines en een verschuiving van het celvolume. Experts kunnen nu de immuuncellen genetisch modificeren door relevante genen over te brengen (Transfectie).
Uw uitdagingen
- Hoe kan ik de volumeverplaatsing van cellen tijdens het activeringsproces bijhouden?
- Is uw multi-parametrische flowcytometriemethode robuust genoeg om nauwkeurige genexpressie & fenotype te beoordelen en tegelijkertijd gegevens te registreren in overeenstemming met 21 CFR deel 11?
- Maakt u zich zorgen over bioveiligheid of contaminatie van monsters?
-
Hebben de zuiverheid & celterugwinningspercentages invloed op je proces?
Onze oplossingen voor uw workflow
Inzicht in de rol en het activeringsmechanisme van CD4+ T-cellen in de immuunrespons
Activering van CD4+ T-cellen vindt plaats door gelijktijdige activering van de T-celreceptor (TCR) en een co-stimulatoir molecuul (zoals CD28, of ICOS) op de T-cel door het major histocompatibility complex (MHCII) peptide & co-stimulatoire moleculen op de antigeen-presenterende cel (APC). Beide zijn nodig voor de productie van een effectieve immuunrespons; bij afwezigheid van co-stimulatie resulteert T-celreceptorsignalering alleen in anergie. Een optimale CD8+ T celrespons is afhankelijk van CD4+ signalering.[1] CD4+ cellen zijn nuttig bij de initiële antigene activatie van naïeve CD8 T cellen en het ondersteunen van geheugen CD8+ T cellen in de nasleep van een acute infectie. Daarom kan activering van CD4+ T-cellen gunstig zijn voor de werking van CD8+ T-cellen. [2][3][4]
Het eerste signaal wordt geleverd door binding van de T-celreceptor aan zijn cognaat peptide gepresenteerd op MHCII op een APC. MHCII is beperkt tot zogenaamde professionele antigenpresenterende cellen (APC), zoals dendritische cellen, B-cellen en macrofagen, om er een paar te noemen.
Antigeenpresentatie stimuleert T-cellen om "cytotoxische" CD8+ cellen of "helper" CD4+ cellen te activeren. Cytotoxische cellen vallen rechtstreeks andere cellen aan die bepaalde vreemde of abnormale moleculen op hun oppervlak dragen. Helper T cellen, of Th cellen, coördineren immuunreacties door te communiceren met andere cellen. In de meeste gevallen herkennen T-cellen een antigeen alleen als het op het oppervlak van een cel wordt gedragen door een van de lichaamseigen MHC-moleculen (major histocompatibility complex).
Definities
Signaaltransductie
Signaaltransductie is per definitie de omzetting van een signaal van de ene vorm in een andere.
Voor lymfocyten begint signaaltransductie bij het plasmamembraan en wordt geïnitieerd door de binding van antigeen (lichaamsvreemde stoffen of micro-organismen die de gastheer herkent als 'nietzelf') aan de T-celreceptor (TCR) of de B-celreceptor (BCR).
Als gevolg van deze binding treedt de activering van verschillende signaalcascades op, wat resulteert in de verspreiding en uitbreiding van het initiële signaal. Voor lymfocyten bestaat de reactie op extracellulaire signalen uiteindelijk uit de inductie van een nieuw gen-transcriptiepatroon.
Transfectie
Transfectie is het proces van het opzettelijk introduceren van naakte of gezuiverde nucleïnezuren in eukaryote cellen
Het woord transfectie is een portmanteau van trans- en infectie.
Genetisch materiaal (zoals gesupercoild plasmide DNA of siRNA-constructies) of zelfs eiwitten zoals antilichamen kunnen worden getransfecteerd.
Transfectie van dierlijke cellen houdt meestal het openen van voorbijgaande poriën of "gaten" in het celmembraan in om de opname van materiaal mogelijk te maken. Transfectie kan worden uitgevoerd met calciumfosfaat (d.w.z. tricalciumfosfaat), door elektroporatie, door de cellen samen te knijpen of door een kationische lipide te mengen met het materiaal om liposomen te maken die versmelten met het celmembraan en hun lading erin afzetten.
Bronnen en referenties
Afbeeldingsbron Door gebruiker:Sjef - Eigen werk (Oorspronkelijke tekst: zelfgemaakt,
http://commons.wikimedia.org/wiki/Image:Antigen_presentation.jpg),
CC BY-SA 3.0,
https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=4470656.
[1] Williams, M. A., & Bevan, M. J. (2007). Effector- en geheugen-CTL-differentiatie. Jaarlijks overzicht van immunologie, 25, 171-192.
https://doi.org/10.1146/annurev.immunol.25.022106.141548
[2] Janssen, E., Lemmens, E., Wolfe, T. et al. (2003). CD4+ T-cellen zijn nodig voor secundaire expansie en geheugen in CD8+ T-lymfocyten. Nature 421, 852-856.
https://doi.org/10.1038/nature01441
[3] Shedlock, D. J., & Shen, H. (2003). Vereiste voor hulp van CD4 T-cellen bij het genereren van functioneel CD8 T-celgeheugen. Science (New York, N.Y.), 300(5617), 337-339.
https://doi.org/10.1126/science.1082305
[4] Sun, J. C., Williams, M. A., & Bevan, M. J. (2004). CD4+ T-cellen zijn nodig voor het behoud, niet de programmering, van geheugen-CD8+ T-cellen na acute infectie. Nature immunology, 5(9), 927-933.
https://doi.org/10.1038/ni1105
[5] Brundage K.M. (2005) Signaaltransductie tijdens activatie van lymfocyten. In: Vohr HW. (eds) Encyclopedische referentie van immunotoxicologie. Springer, Berlijn, Heidelberg.
https://doi.org/10.1007/3-540-27806-0_1350
Harris, K. (2019, juni 23). Signaaltransductie. Op 8 april 2021 ontleend aan
https://bio.libretexts.org/@go/page/23979